Enes ÇINAR Aklımdan Fikrimden

Korkak ve Kayıp Hikayesi

KORKAK VE KAYIP HİKÂYESİ

Uzaklarda sandığı mutluluğun aslında hemen yanında olduğunu bilmiyordu, bilemezdi de. Kafasını deve kuşu gibi toprağın altına sokmuş, çıkardığı zaman da etrafına bakmayan, baktığı her yerde de kör bakan bir yüce şahsiyet(!) olarak hayatının süregelirliliği içerisinde kaybolmuştu. Onca insan arasında kayboluyordu. Ama onun hayatı bir süregelirliliği dışına taşmış, anlamsız kelimeleri bir araya getirip, aslında anlamsız olan cümleleri biraz daha devrikleştirmek adına daha da bozarak, anlamlılarmış gibi, birer başyapıtmış gibi okurlarının kafalarına sokmaya çalışan yazarların kitaplarını entelektüellik olarak algılamıştı. Kendi içerisindeki dünyaya nakşetmiş ve olağan şeyleri olağan üstüymüş gibi algılayan insanlar toplumuna çoktan girmiş, onların arasında bir hiç olarak kaybolup gitmişti. Oysa sadece kendisiydi, yapayalnızdı, kendisi gibi yapayalnız insanların arasında. Diğerlerinden farklıydı aslında… Hiç saymadığı sayıları saymak istiyordu sanki... Bir kere bile sevgilisi olmamış, hatta karşılıksız aşkları bile yaşamamış, sadece okuduğu kitaplardaki ya da seyrettiği sinema filmlerindeki gibi algılamıştı aşkı ve öyle bir aşk yaşamayı düşlüyordu. Rüyalarında bile gözyaşlarından kelimelere boğulmasına rağmen, yine de orada bile yaşayamıyordu.

Kendisini öyle bir hazırlamıştı ki o aşka, kimsenin haberdar olmaması için farklı farklı alfabeler üretmiş, kullandığı kelimelere bile şifreler yüklemişti., neredeyse yeni bir dil çıkarmıştı ortaya. Yazık ki, eğer ölürse bu “yeni dil” yok olup gidecekti. Sevgilisiyle kullanacaktı bu yeni dili. Maalesef sadece kendi yazdığı yazılarda kullanabiliyordu. Keşke bunları birisiyle paylaşabilseydi. Farkındaydı kendisi de, sadece ihtiyaçları için günde birkaç kez çıktığı odasında oturmakla başlamazdı aşk. Dışarıya çıkma kararı aldı birden bire; çok korksa da dışarıya çıkmaktan. Ayağa kalktı, korkularına teslim oldu ve tekrar oturdu yerine. Hâlâ umutları vardı, fakat korkuları da. İkisi bir arada yürümez diye düşündü. Tekrar kalktı ayağa, pencereye yöneldi, pencereyi açtı, dışarıya baktı onuncu kattan. Kendisine hâkim olamayarak anlamsız duygularla cama çıktı ve bedenini bırakıverdi boşluğa.

Olamaz!

Sevmediği birkaç kişiyi vurmayı unuttu.
Ve yine olamaz!

Hayatını bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçirmeyi ve ağlamayı da unuttu. Çünkü hiç vakti yoktu. Düşerken hâlâ; aşağıya vardığında ölmezse, hayatının aşkı olacak kişinin kendisini hastaneye kaldıracağını ümit ediyordu. Mutluydu. Ya ölürse?! Kısa da olsa bir not bırakmayı dahi unutmuştu. Her saniye, saniyede dokuz onda sekiz metre daha fazla yol kat edecek şekilde artan hızıyla yere çakıldı.

Ne yazık… Yüce düşünür aşk insanı mükemmel şahsiyet, ümitleri hayallerindeki yola ulaşamadan öldü.

SON.