Mustafa Özbilge
Dıngılım
Simit
Simit poşetinin etrafında hâlelenmiş yedi şaşkın nazar. Müşterek bir târihin evlâdı olmanın mükellefiyetiyle kaçınılmaz mesûliyet. Kara kara düşünüyor yedisi de. Akıllarına gelse polisi, jandarmayı da işe dâhil edecekler.
Fâili bulsalar, fâili mâlum bir cinâyet de işlenir bu sokakta. Sebebi sorulduğunda, yedisinin de verebileceği ortak bir cevap bulunur elbet:
-Başımızın üstünde yeri olan, bu milletin aziz nimeti simiti; bayatlamış diye çöp poşetine doldurup çöpün önüne, yola atıvermek de neyin nesiymiş bakalım?
***
Patlamış poşetten yola doğru saçılmış onlarca simiti, Hacerü'l-esved'in örtüyle kaldırılışının kutsal görevini îfâ ediyormuşçasına, mühendisin çırağıyla sedye misillü kaldırıma taşıyarak ilk cesur hamleyi yapıyoruz.
Yedi kişi, çevresini tutmuş bekliyor simitleri. Askerin nöbet mevkiini bekleyişi gibi müteyakkız.
Simitlerin önünde diz çökmüş ihtiyar filolog amcamız, Balkan ve Cihan Harbini anlatıyor:
-Kût lâ-yemutunu tedarik edemeyenler vardı. Râzı olanlar... Bugün yok mu?
"Eş hele bir dağları örten karı,
Ot değil onlar dedenin saçları."
Simitlerin değerlendirilmesi, âhice bir vazifeye bürünüyor şimdi.
***
Çırak, ineklere verilebileceği fikrinde; fakat mühendis, inek ne arasın şehirde oğlum, diyerek susturuyor onu; üniversite yıllarında aç kaldığı müstesna bir günü, anlatmak için de olsa anlatıyor.
Emekli işçi, simitlerin ıslatılarak yenilebileceği iddiasında; ancak evdekilerden belli ki çekiniyor.
Ayakta durmaya mecâli kalmamış hasta kadın, çöp toplayan romen çocuklara işaret ediyor. Halbuki çocukların, birçok kez yanından geçtikleri simit dolu poşete ilgisizlikleri hepimizin ittifakıydı.
Çaprazımızdaki deponun taraçasını düşünüyorum. Kargaların, kumruların, martıların uğrak yeridir orası diyorum. Fakat deposunun üstü kirlensin istemezmiş o adam. Bundan da vazgeçiyoruz.
Evrenos'un torunu olmakla müftehir mahalle ağabeyi; en iyisi, bizim bahçeye bırakalım, diyor. Kuşlar orada da var.
Filolog, korkunç bir çehreyle bakıyor etrafa:
-Bu simitleri buraya atan her kim ise aç kalacak bir gün!
Evet, diye onaylıyorum. Fakat ağzımdan çıkan "evet"in düşünemediğim bir külliyatı varmış. İşte o külliyatta boğuyor beni ihtiyar:
-Sen de aç kalacaksın Mustafa, hepimiz aç kalacağız!
