Mustafa Özbilge Dıngılım

Kar Yazı’sı

I

Kar yağdı. Dağlar, köyler, kasabalar değil yalnız; kentler de beyaza boyandı.

İmkân vermiyordum kente hâkim olacağını. Kapanmaz sanıyordum şehrin çirkefi. Kentlerde tutunamıyor kar, diye başlayacaktım bu yazıya.

Yanılmışım!

Kar, her tarafı kapladı. İçine giremese de dışında bankaların. Henüz makineleri durduracak kadar değil; ama etrafını dolandı fabrikaların.

Namlular ayazda da işler; ancak dondururcasına şehvetsiz bırakabilir tetikte parmakları. O soğuk çehreli hâkimlerin kancalı burunlarına düştüğünde, komik bir adalet de olabilir kar.

ll

Allah, ölmesini dilemedikçe, çocuk ölmez. Allah, çocuğun annesine ilham ediyor ölmesin diye çocuk. Anne, ilhâm-ı ilâhi ile çocuğuna gidiyor. Çocuk yirmi sekiz senedir ölmüyor. Yevm-i velâdet devam ediyor.

lll

Yolda yürürken düşerim diye korkma. Düşeceğin varsa düşersin!