Fahrettin YILDIZ Vahyin Aydınlığında

Bugün İhtiyacımız Olan Şey Nedir?

İnsanlığın sosyal ve siyasal örgütlenmesi, erken dönemlerde “klan ve kabileler” daha sonraları“ şehir devletleri, derebeylikler, imparatorluklar” son olarak da “ulus devletler” şeklinde gerçekleşmiştir. Siyaseti belirleyen ana unsur ise “ırk, dil, din, kültür, coğrafya ve çıkar birlikteliğine dayanan toplumların ihdas ettiği dost- düşman ayırımı” olmuştur.
 
Hak dinin son halkası olan İslam’da ise siyasetin temel belirleyeni olan “ dost-düşman” ayırımı, “ahlak/adalet ve zulüm” temeline dayandırılmış, bu da “zalimlerden başkasına düşmanlık yoktur” (Bakara 2/193) şeklinde formülleştirilmiştir. Bu durumda iman kardeşliğine dayanan müminler topluluğu, gerektiğinde başka dinlere mensup kimselerle birlikte aynı siyasal örgütlenme içinde adalet ve hakkaniyetle yaşayabilirler. (Mümtehine 60/8)
 
Şayet İslam, her türlü insani ilişkilerde hangi ilkelerle hareket edileceğinin bir toplamı ise iktidar durumunda uygulanacak ilke “adaleti ikame etmek”; işgal, saldırı ve tecavüz durumunda da “zulme karşı direnmek ve gerektiğinde savaşmaktır.” Normal durumda esas olansa “barış”tır.
 
Bugün ihtiyacımız olan şeye gelince bu, egemen güçlerle onlara yamanmış tuzu kurular arasındaki diyalog değil, ırkçı ve sömürücü rejimlere karşı, ezilen Müslümanların ve diğer insanların Dünya Sosyal Konseyi örgütlenmelerinde olduğu gibi dinler ve halklar arasındaki “dayanışma ve direniş”tir. Zira diyalog çağrılarını daha ziyade egemen sistemlerin bekçileri mevcut konumlarını devam ettirmek için yapmaktadırlar. Oysa günümüzde dünya halklarının acilen ihtiyaç duyduğu şey, küresel kapitalizme ve sömürüye karşı mazlumların ve mağdurların diğer dinlerdeki insanlarla hatta dürüst dinsizlerle dayanışmasıdır. Çünkü mazlumun dini sorulmaz. Dünya da zulümle devam etmez, etmemeli de.
 
İslam, Orta doğuda Arap otoriter yönetimleri tarafından iktidarı korumak için bir enstrüman olarak kullanılmaya çalışılsa da Amerika ve Avrupa’nın İslam dünyası üzerine tasallutundan sonra Müslüman halklarda yeniden kimlik kurucu bir dinamiğe ve direnişi tutuşturan bir ateşe dönüştü. Ancak Avrupa ve Amerika bu direnişi “siyasal İslam” ve “terörizm” gibi söylem ve kavramlarla yaftalamaktadır. İslam dünyasında gelişen bu uyanış ve direniş hareketi bazı yönlerden problemli olsa da özünde emperyalizme ve siyonizme karşı bir direniş ve başkaldırıdır. Öte yandan Amerika ve İsrail’in şiddete başvurması “savaş” ve “operasyon” gibi kavramlarla kamufle edilirken buna karşı çıkan hareketleri “terör” olarak nitelemek ne kadar haklı ve tutarlıdır?
 
Türkiye’ye gelince, ülkemiz uzun süreden beri Amerika ve İsrail ile “stratejik işbirliği” ne girmiştir. Arap rejimleri petrolü Amerikan şirketlerine peşkeş çekerek ayakta kaldıkları gibi Türkiye de topraklarını Amerika ve İsrail’in askeri amaçlarına kiralayarak para kazanmaktadır. Öte yandan Kur’an’ın “adalet ve cihat” la ilgili buyrukları, hoşgörü önderleri arasında yer alan bazı şahsiyetlerin sözleriyle perdelenip Amerika’nın politik hedeflerine hizmet edecek bir “ılımlı İslam” ve “hoşgörü dini” icat edilmeye çalışılmakta; bu arada kimi, ne zaman ve hangi gerekçeyle hoş görmemiz gerektiği gerçeği ise atlanmaktadır. Oysa İslam dünyasının epeyce bir bölümünün işgal altında olduğu, her türlü işkence, zulüm ve baskıya maruz kaldığı şu günlerde zalimlere karşı yükseltilmesi gereken değer “hoşgörü” değil, “hor görü” olmalıdır. Tabii ki hedefini, zamanını ve muhatabını doğru belirleyip sonra gerçekleştirmek şartıyla…