Dün Akşam ki Delikanlı

Erdoğan ISIR

Dilek tutun, isteyin neler istersiniz, kaç tane lambadan cin çıksın da arzularınızı yerine getirsin diye beklersiniz. Bir, üç, beş sonu da vardır bıkarsınız. Aslında ne çok şeye sahip olduğunuzu unutursunuz, daha yükseklerdedir gözler, hep yukarı, hep erişilmeze duyulan merak. Unutur insanlar yüksek tepelerde rüzgârın sert estiğini, unutur kişi orada tutunmanın daha güç olduğunu.

Elindeki ile yetinmeyene ne denir sizin köyde, bizim köy biraz argo konuşurda. Suyunun çok kireçli olmasından herhalde, ya da fazla kıçımızın yer görmemesinden, çalışmaktan başka bize öğretilende olmadığı için Türkçe lügatımız dardır. Dün akşamki olayı anlatayım da konuyu daha iyi anlarsınız. Buyurun…

Dün akşam bir delikanlıyla sohbet şansım oldu, yirmili yaşlarda askerden yeni gelmiş, havanda su dövüyoruz, konu gencin isteklerine geldi. Mübarek ayda üç isteği varmış. Birincisi güzel bir iş, güzel bir ev ve birazcık ta para. Sağlık istemiyor, mutlu bir aile yuvası aklına gelmiyor, doğacak çocukların ise lafını etmiyor. Anne, baba arkadaşını hatırlamak hiç yok. İlk önce iş, okudun mu hayır, bir yer de çalıştın mı ona da hayır, sadece isteme var. Nasıl olacak peki, inşallah olur. Allahım inşallahlar kalmış işimiz. Sonra güzel bir ev, be çocuk önce mutlu bir evlilik istesene, tek camı olsa da, iki odalı olsa da yeter mutlu isen sen onu saraya çevirirsin zaten. Onun aklında mutluluk yok, güzel bir ev var sadece, evle mutluluk oluyor ona göre.

Tabi birazda para istiyor, parayı ne yapacaksın diye sorunca, cevap önce araba alırım. Ahh benim insanım hemen köşe olacak, her şeye birden sahip olma isteği. Dur hele bir yaşın kemale ersin, isteklerini yavaş yavaş yap ki tadına varasın, kıymet bilesin. Hemen olsunda nasıl olursa olsun, aslında delikanlıya bakınca ülkemin durumu da aklıma gelmedi değil.

Bu yüzden son zamanda türemedimi menfaatçilik, çıkarcılık, adam kayırma, bana bir parmak bal verirseniz varım. Yazıyı yazarken eskiye gittim, 88 yılında otobüs yolculuğu yapıyorum, bodrumda çalışıyorum o sıralar, yanımda yaşlı bir bey amca ile sohbet ediyoruz. Bana o zaman dedikleri gün gibi aklımda: şimdiki üniversiteli gençler seçtikleri dalda uzmanlaşmak istemiyorlar, bir an evvel nasıl zengin oluruz diye düşünüyorlar, bak evladım bu böyle giderse para düşüncesi liseli gençlere inecek, belki de sen görebileceksin ilkokulda okuyan çocukların, okumaktan ziyade büyüyünce ne iş yaparsak çok paramız olur, nasıl bir an önce köşeyi döner zengin oluruz düşüncelerini.

İtiraf edebilirim, olmaz diyordum böyle bir olay, lakin artık şahit oluyoruz. Haklıymışsınız dedikleriniz çıktı.

Sevgiyle kalın, sevgisizlere sevgi verin, sevdalılara eşlik edin. Sevemeyenlerinde bir gün sevgiyi tadacaklarını unutmayın.