Tanımıyorum ama Kavganıza Üzülüyorum
Erdoğan ISIR
Boşlukta olan sırları aramaya çalışsak ta, neden diye benliğimizde mücadele etsek de, acıları dizlerimizi döverek yok etmeye çalışsak ta, yaşamaksa tümünü kaderimiz, erteleyemez ya da sebebini öğrenemeyiz.
Bilmek, hele sorunu görmeye çalışmak, yüreğinizdeki yangınlara bir nebze olsun su serpe bilmek elinizde değil. Gözyaşları dökerek de, son sesimizle bağırarak ta, son sürat dönen saniyeleri durduramaz ve geleceği değiştirme şansını yakalayamayız.
Her şey kısıtlı olsa da bu yaşamda, insanca yaşabiliriz, doğruları söyleyerek hayatımızı idame ettirebiliriz.
Düşünüyoruz, adımlıyoruz, derdimize derman olacak bir ses arıyoruz. Yürüdüğümüz yollar biz adımladıkça uzuyor ama biz etrafımıza bakmayı unutuyoruz. Göğsümüz daralıyor, nefes alışımız aniden hızlanıyor, birden soluk almakta zorlanıyoruz lakin yanı başımızda ki sese kulak vermiyoruz.
Adımladığımız yollardaki çıtırtılar bize bir şey hatırlatmıyor, eskiye, geçmişe kulak vermiyoruz. Hatırlamamız gerekenleri aklımıza getirmiyor, safsatalarla beynimizi meşgul ediyoruz. Ve siz uzaktan da olsa değer verdiğim insanlar tartışıyorsunuz.
Kocaman adamlar, bilgili adamlar, değer verdiğimiz adamlar, hatasız kul var mı ki, yapılmıştır bir hata bilmeden, diğeri de görmüştür ve bilmeden yaptı demiştir kırk yıllık bildiğim insan diyerek.
Kavgayı yapanlar kim mi? Benim büyük üstatlar dediğim kişiler, benim bilgili dediğim zatlar. Elbet okurlar buradaki yazıyı, yarın sabah hocanın sela sesiyle dostunuzu kaybettiğinizi öğrendiğinizde ona ilk koşacak sizsiniz aslında lakin şuan bir kısır döngüyle beyninizi karıncalaştırıyorsunuz. Kovun o karıncaları gitsinler uzaklara, siz yarın onu ziyaret edin, birer demli çay için ve karşılıklı duman tütücüyü tüttürün.
Yarından sonra çok geç olacağını da unutmayın, kardeş sözü….
#
