Bende İsterdim

Yapmak istediklerimiz önce hayaldir. Sonra daha da kesinleşip hedef halini alır. Ama benimki ne yazık ki bir hayal den öteye gidemedi. O yüzden hedef diyemiyorum. Biraz sitemliyim, birazda kırgın. Mazur görün. Evet, biraz önce hayalim demiştim. Bende isterdim hayallerimin sadece bir hayal olarak kalmamasını. Gerçekleştirebilmeyi. Başkalarının ne yaptığına imrenerek bakmak yerine, hedeflerime emin adımlarla koşmayı bende isterdim. Önümde bir engel olmamasını isterdim. Evet, eveleyip geveleyip durduğum şey yine bir spor dalı. Malum köşemin adı Sporcu Gözüyle. Durup ta başka şeylerden bahsedecek değildim. Bir yandan da yine mi Taekwondo dediğinizi duyar gibiyim. Sizde haklısınız. Ne yapsın bu Taraklı taekwondoyu. Taekwondo Taraklının neyine, öyle değimli? İşte bahsettiğimde buydu aslında. Söylemek istediğim Taekwondo dan çok bizim ona bakışımız. Bu spor hakkında ne düşündüğümüz. Pekiyi şeyler düşünmediğimizi sanıyorum ki şu an taraklıda bir Taekwondo sporu yok. Evet, bir zamanlar vardı. Ne oldu peki. Ya görmezden geldik, ya da farkında bile değildik. Sonuç olarak göz göre göre bir sporun taraklımızdan yok olmasına seyirci olduk. Sadece bir spor dalı mı yok oldu sizce. O minik yumruklar, genç soluklar ve küçük yüreklere saklanmış büyük hayaller yok oldu. Ve biz farkında bile değildik. Halen de farkında olduğumuzu sanmıyorum. Bu yazıyı okurken biraz düşünün. Neleri kaybettik? “Yasin, sende bir sporu tutturmuşsun gidiyorsun. Sen bir spor istiyorsun diye taraklı bu sporu yapacak değil.” diye düşünebilirsiniz. Bu sadece gerçeklere göz kapamak olur. Şimdiden sonra buraya Taekwondo salonu açılmış, Taekwondo branşı açılmış, aslına bakarsanız benim kendi nefsim için o kadar şey ifade etmiyor. Nasıl olsa ben taraklıda değilim. Sporumu da paşalar gibi yaparım. Bu yaştan sonra da olsa. İsterseniz size Taekwondo sporunun Taraklıya ilk açıldığı zamanı hatırlatayım: “110 sporcu vardı. İlk kuşaklarımızı aldıktan sonra antrenörümüz turnuvaya götürmüştü. Daha yeni olmamıza rağmen çok iyi bir başarı elde ettik. Tebrik beklerken kursumuz kapatıldı. Tekrar kursun açılması için seferber olduk. Bazı velilerimiz bize yardımcı oldu ama bu kursun kapatılmasına engel olmamıza yetmedi. 110 sporcunun gözünün yaşına bakılmadan kapandı kurs. Bir sene geçti aradan… Bir kez daha açıldı. Tabi eskisi gibi bir rağbet yoktu kursa. Çünkü yılmışlardı artık. Kursa gelmeyenlerden kime sorsam; “nasıl olsa yine kapanacak.” diyordu. Sordum kendime. Nereye kadar. Ve olan oldu. O kursumuzda kapanmıştı. Yılmıştık artık. Kimse bir tepki göstermedi bu defa. Bir daha da soran eden olmadı.”.

Dediğim gibi kendi menfaatim için istediğim bir şey yok. Benim tek istediğim o küçük yüreklerin arkasına tekrar büyük hayallerin saklanması. Bir kez daha yetkililerden ve siz okurlarımdan rica ediyorum. Hayallerin hedeflere dönüşmesine engel olmayalım. Duymadığımız seslere kulak verelim. Çünkü onlar haklılar…

Selam ve dua ile…