Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Çocukluğum

daha dündü yalnızlığım kirlenmemişti çocukluğum
bitmemişti elma şekerim doyumsuzdu sevinçlerim

koşturmalarım bitmezdi enerjim bin tonluk
neşem doyumsuz düşerdi çamurda ellerimi kirleten kaderim
saklambaç oynayan körebe beynimde bilmezdim sorumluluk

taşardı içimden görünmezdi içimdeki hüzün
başımda dolaşırdı kir toprak ayak izi

çocukluğum; zayıf çelimsiz güçsüz

daha büyümeden büyüttüler hayallerime takılan iplerle
çekiştirildi düşünmeme izin verilmeden duygularım

uçurtmaya takılı kaldı ellerimde gülücüklerim
bitmeyen serseri isteklerim hepsi yüreğime sıkıştı
nar çiçeğinin endamında kokladığım oyuncaklarım

çocukluğum; nerede şimdi ziyan olmuş geleceğim

küçücük yürekti benimkisi ne çok şey istenirdi
bitmezdi kimsenin derdi bana yüklenen yükü
karanlıklarda korkan kalp atışlarım karışırdı ayak sesime
olmazdı gece bitmezdi gün ışığına kavuşma hasreti

solmuş tenim kirli yağlı ellerim çıkmazdı su temizliğinde
yapışmıştı sanki ellerime bin kat kaderimin kirleri

çocukluğum; kirletmişlerdi yaşamadan büyüyen hayallerimi