Aynı Gezegen
Erdoğan ISIR
Zamanın kurşuni dalgalarında kulaç atarak karaya ulaşma mücadelesinde olanlar, yüzlerine sürdükleri çift cilalı gülüşle, ellerindeki ölüm beneklerine bakarak günlerini sonlandırırken; Alınlarında 0,5 uçlu kalemle çizilmiş çizgiler çoğalıyor.
Defolu gölge gibi birilerinin peşinden koşma sevdasından vazgeçmeyip, muşamba gibi dümdüz hayatlarını her gece ütülemeye kalkıyorlar. Zoru gördüklerinde ise yanan ormanı ilk terk eden tilkinin kimliğine bürünüyorlar.Peki; siz değil miydiniz o karganın bir dilim peyniri için saatlerce bekleyen.
Hormonlaşmış dilinizden çıkan her kelime, Titanik’in enkazından çıkmış keman sesi gibi yankılanıyor, basgitar ve zilin hala okyanusun derin sularında olduğunu unutuyor size eşlik etmesini bekliyorsunuz.
Biz aynı gezegende yaşamadık mı? Mevlana ile Nazım’la, Âşık Veysel’le; bu topraklar aynı topraklar değimli? Onlarda bu ağaçlarlardaki erikleri, kirazları yemediler mi? Onlar ceplerine mi kilit vurdular, dillerine mi? Biz ise vücudumuzda tek konuşan hücre bırakmadık. Kullandığımız kelimeleri çamaşır suyunda aklayıp huzura getirir olduk.
Düşüncelerimizi göğsümüzü gererek balkonumuzdaki ipe asamayacaksak, rüzgârın bedenimizdeki kötülükleri götürmesiniz nasıl bekleriz. Doğruyu öğrenmek için Bağdat yollarını aşındırmak yerine, çanak çömlek kırığından belli olan Avanos’un yolunu bulmak bu kadar zor mu?
Yatmak istediğiniz mezarı hala kazdırmadıysanız, yarına ertelediyseniz geç kalmış olabilirsiniz. Neleri götüreceğinize ve neleri bırakacağınıza şimdiden karar verin, selvi ağacını diktiyseniz başucunuza bir nebze güneşten korunursunuz. Yağmuru da, soğuğu da unutmayın derim.
Yüzünüzdeki gülümseme şuan içtiğim sütlü kahve gibi ılık olsun. Saygılarımla…
#
