Başı Bozuk Bekleyiş

Enes ÇINAR

Bir şehrin ışıkları altındaydı karanlık sokaklara gizlenmiş düşünce bulutları. İnsanların gözlerinin arkasında kaybolan yıldırımlar birer birer düşüyor yer yüzüne; çarpıyor şişmekler öfke dolu özlerle.

Bazı kadim şehirlerin ruhu vardır; nesiller boyu aktarılmasına gerek kalmaksızın yaşatır kendisini için için. Kimisinde kasvet, kimisinde kıyamet. Olur olmaz yokuşların başında daha adım atmadan yürümekten korkmak; ne kadar zordur o dik yokuşu aşmak.

Bağrına basılmış geçmiş nesiller toprak altında, üsttekilerden daha canlı gibi oysa; insanın elinin yetmediği yeşillikler. Bazı densizlerin edepsizlikleri ve adapsızlıkları söker alır binlerce yıllık kökünden. Yok etmeye programlanmış gibi yaşıyor insan nedense her zaman.

Beklentiler hep geçici sevdalara kenetlenmiş, mutluluklar bir üçgenin iç açısı kadar dar. Zoraki görev gibi hissediyorlar nefes almayı; geçim derdinde son nefesten imkansız kaçış. Sorsan, kainatı olduran kendisi olacak ama bihaber önündeki taştan. Ve cevheri çoktan erimiş gıybet ateşi çukurlarında.

Boğulurken çığlıklar mermiler altında farklı kentlerde, bir mazlumun âhı olması gerekirken kulakların içinde, ayrımcılık büyük mazlumlar arasında. Hangisi daha mübarek; Filistindeki bebek Yemen’dekinden daha mı günahsız?

Bileti elinde cennetin ve cehennemin. Parsel parsel dağıtacak sorsan. Kendisinin köşkü hangi mahallede? Hurafeler uydurup başka ırkın ayaklarının altında zannediyor ahiret mutluluğunu.

Budur işte dünya; iki yalan, üç yalan. Gün saysan dün bugün; bir de yarın eğer çok umutlanırsan.