Can Kırıkları

"Ben çok güçlüyüm!"

Duvardaki çerçevede asılıydı bu söz.

Bir ‘Bilge’ye aitti.

Bana ait değildi.

Sahiplenmek istedim;

Üzerime oturmadı.

Emanet gibi durdu.

Şimdi bu sözün kırıntılarını,

Etimden ayıklamak tek tek..

Ve bana ait derimi,

Kemiğime yeniden dikmek..

Zor olsa gerek?

Güç ister mi kan görmek?

***

Hemşire:

-Bakma! dedi.

Duvarı işâret etti.

Çerçeve değişmişti.

Resimdeki güzel kız,

Kırmızı dudağıyla

Ve parmağıyla:

Sus, diyordu.

Konuşuyordu:

Güçlüymüşsün!

Duvarları dövmüşsün.

Her bir tuğla kanlar içinde.

Neler yapmışsın böyle?

Firâka kalkan ellerinle,

Duvarları kanatmışsın!

Kanamışsın...

Çerçeveden, camdan,

Cansızdan ve candan,

Vurmasan da damlayan,

Çanak çanak kanı

Göze almışsın.

Kan ağlamışsın!

***

Uyanmışım.

Gözlerim kan çanağı...

Her bir zerremde can kırıkları…

Yaşıyorum çok şükür.

Yaşıyorum da…

Çerçeve asılı hâlâ…

Israr ediyor duvar:

Güçlüymüşüm.

Yaşayacak kadar…