Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Yıkıntı

kırık dökük bulaşıktan sevda dizlerimin sancısına sararken sicimden ipleri,

raks eylerken kalemimden

seher vaktinde sevda nağmeleri inceden

uzak diyarlardan seslenen bülbülün niyazı

güz ayazında ki gölgen

beni tüketti...

seyrettiler yıkıntımızı

kırdılar dallarımızı

güz vakitleri yaklaşmışken

aşkımıza zehirli sarmaşıklar doladılar

ve

yıkıntıların arasındaki iskelet bedenimiz çekiştirildi

yağdanlıktan döktüler ağlayan gözlerimize acıları

ellerimiz karadan beter karanlık

sevdamız canımızın öte sokağında

kimsesizliğine esir düştü

tel tuzaklar ördüler fakir ayaklarımıza

bir öte ilerisi uzak

bir ötesi yitik

bir ötesi çorak toprak

harabe...

şansızlığımıza bir sorun

kim tutar böylesi sevdanın kavruk düşlerini sarı yapışan ellerinde

dokuz sekizlik bedelsiz yaşamımın içinde

senden kalan vakit düşlerim bulaştı genzime

korkusuzca...