Nurcan BİNGÖL
Yürekten Dökülen
Hayatın Ucunu Katladım
Kırlangıç kanatlarında sessizliğin
ilmek düğümünde hüzün topladım uluorta
açık mavi salkımların taneleri zümrüt yeşili
mevsim dokundu lodos sıcaklığında
ıslak nemli göz kaleminde
umutların cenazesi kaldırıldı
yine günlerden cuma
yine eller baş üstünde duada
ne tesadüf !
aynı seranomi gün kovalamacasında
kadim bir yalnızlığın piyanosunda
notalarda hüzzam mısralar dökülür
nakaratlarında
kırk hatırlık ömür
gece ayazı donmuş yamaçların fırtınalarını sarmalar
ıslık çığlığında dilinde bir derin yara
acıyla karışık
gün doğumu / batımıyla kuçaklaşır bitimsiz telaşında
hep şaşı bakar tel tel verandasında
gün/eş
sorsalar…
boş ver aklın ermez bu pürtelaşın mecaline
sus / sus
kibrin dikenlerini yol katmanlaşmış teninden
işte ben noktaladım hayatın ucundan tuttum mutluluğu
yeni başlıyor benim öyküm…
hesapsızca…
dünlerin eteklerini katlayıp yarınlara teğelledim
sabırla…
#
