Mustafa Özbilge Dıngılım

Saklanmak

Var olmak bir kez yetince
Ne kadar gizlenebilir insan?
Açık bir sandığın içinde,
Saklanmak oyundur her zaman.

Tabiatın ihtişamı, dağlardan eser,
Sonsuzluk, ufkunda dalgalanır denizin.
Gökyüzünde bir bulut, dolaşır gözlerim,
Rüzgâr, sarhoş edinceye dek çalkalar.

Eşyanın inceliğine dokunur kadın,
Renklerin uyumudur sözün ezgisi,
Mucizeyle birleşen keskin bakış,
Tabiata durmaksızın kendini katar.

Şehirler, gürültüyle bastırır şiiri,
Kurallar, kanunlar koyar payanda,
Avcılar hırçın yürek, avın peşinde solur,
Yayılır köpekler boğuk boğuk ormana.

Güzelin sınırında çirkinin kuşağı,
Sevabın yanında günahın ağı,
Sonra sağken saklanmak apansız,
Bu gidip gelmeler yoruyor insanı.