Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

GÖLGELİ Bakışların

aynadaki, gölgemden korktum
korktum sevdamın ellerine düşüşünden
sararan duygularımın donmuş kokusunda
gideceğini bile bile seni sevdiğimden
karanlığının yansımasında aydınlandım
korktum bakışlarının bakışlarıma değişinden

-neydi beni senin asil sevginde kılan
-neydi gideceğini bilerek içimi ısıtan

sabretmeyi kale duvarı gibi sır sayan
kum tanelerinin savruluşunda seni asil kılan
gül damlası değmiş gülüşlerini hayran bırakan
korktum terazideki tartılışımdaki ağırlığımdan
set çektiğim hayatıma zincirlerimi kırışımdan
gölgeme vuran haşin yüreğimin buğusundan

-neydi düşen yaralarıma sendin armağan
-vurgun yesemde sızısında sevdamdı ağlayan

takılı kaldı yıpranmış yüreğimde ismin
kursağımda, acı bir yutkunma, tıkandı nefesim
tufanda dağılan her bir çöp gibi savruldu bedenim
hazin bir sondu sevdamın savaşını kaybedişim
yitip giden duygularda sensizlik benim herşeyim
sahibsiz değilim artık hayallerinde tutundu ellerim

-neydi beni öksüz duygularda bırakan
-neydi senden kalan kırıntılarda içimde...aşk kokan