Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Bende saklısın SEN

elimde kırık bir yaprak misali gölgen,

içinde binbir duada SEN

salınan bir rüzgarın getirdiği kokun düştü

lütfeden bakışlarınla karışık

gölgendi artık hayalinden vazgeçtiğim

avuçlarımda doğan nefesinin izleri kelebek misali konan

her satırda sana yazdığımın işaretidir

imzaladığım kaderimin düşen sevdanda alnımdaki yazıya aldırmadan

gideceğim buralardan artık kendime bir iyilik yapıp

yanımda kimse olmadan yüreğimde SEN

uzaklarda yaşamak varken senin sesine hasret ben

göçebe hayatıma bir nizam verip omuzumda onca yükle ben

dilimde bin kez söylenen

sevda türküsü nakarata karışmış yine SEN
 

söylemiştim bir gün giderim hayatından diye darmadağınık

gökgürültülerin haşin sesiyle bulutların salınışı gibi

taktire şayan bir hayatı senin ellerinde çimlenen ömrümü

yine sana bırakıp giderim sormadan danışmadan sessiz

hasret katarım beni düşünen yüreklere

bir nebze hatırlarda kalmak adına

bensizlik düşsün ellerine yüreğimdeki çiziklerde yine SEN

mor salkımlı ağaç dallarına asıldı hayallerim

vurgun yedi ellerim çiziklerinde doğdu güneş apansız gizliden

esen rüzgarların derinden kırılmış aynada gölgen yeşile çaldı

kahverengi düşüncelerim ıslanmış duygularında yine SEN

sersemlemişti dar ağacındaki boynumda kalan

canımın canına karıştığı son nefesimdi

senin adını dilimde zikrettiğim yine SEN

vur hançeri darbelerinde donmuş bedenim can bulsun

gölgene saklanan benliğim hasretinde seninle kaybolsun....