Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Yetim

Görgüsüzce çırpınan sensizlik doğsa saklı kentten
Küllerinde yılların düşürdüğü yapraklar takvimlerden
Kış dokunuyor süre gelen geçmişime
Çırpınan ayak seslerinde
Vuslatın nağmeleri birikti
Yakamoz saklı serinliğinde

Parmaklıklar arkasında hayallerimin serzenişleri
Bitişleri gün ortası aydınlıklarımın
Güz vaktine düşer derin yaralarımdan

Kanıyor pervanelerinde yüreğimin
Yalnızlığı mektup uçlarında

.......

Çıplak halisane düşüncelerimin
Dolu dizgin gölgelerini
Karaladım beyaza çalan bakışlarındaki maviyi
Bozdum bozbulanık renklerini
Ve fotoğraflardaki seni
Ateşe verdim bu şehri

Çizik attım yarınlarıma nöbetlerimde
Yağmalanmış sevdamın üzerinde yalnızlığım
Çarmığa gerilişimin yetim çekişmelerinde
Çelme taktım çocukluğuma artık büyüdüm
Yetimliğimin belli belirsiz izleri
Ve bitti....

.....
Yitik sevdanın yetim kalışı karaya dokunan toprak tanesiyim....