’’gün geceye vurgun yine’’

ayaz karabasanlarda kara dönüştü
zakkum kokularını çoktan unuttu tenim


alın yazıma yazılan helalliklerim doğdu
gergefinde işledim geçmişimdeki acılarımı

teğelledim bir fiskelik ömür katreme

dokunur esaretime gizliden titrer nefesim

sökülen ilmeklerim kördüğümde

ufkuma dağılır sancılarım niyazlarda sensizlikle

hanemi dağıtan annemin feryadı

yırtıyor hayallerimi

doldurdu odamı özlediğim çocukluğum

ulemasına dokunur gül kokularındaki nefti mavi

parmaklıklar arkasında kaldı gülüşlerim

kilitlendi günahlarıma duasızlıklarda

merhemine imdat bakışlarım

nemli gözlerimin damlalarına nazarlar değdi

 
yine kış vuruyor eylül akşamlarıma

elimde sanki geleceğine dair niyaz döküldü

gözlerim sargın haramiler gibi pul pul

ellerimde kırkbin imdat duruşların iplerinde asılı

sondu;

yüzüme değen benin aldırmadan sönen nefesin

bitişinin kıyameti koptu kopacak

gebe hayallerim hayatıma bir ok hızında düşecek

fenerin cılız ışığında mum aşkı

karanlık çatılarımın güne hasreti

ve bitti çatımın üstündeki sevdalı yağmur dindi fırtınalar

volkan ateşinin lav kırıntılarında pişen yüreğim

yoğurulan nefesimin tütsü kokuları

esrarengiz güz fırtınalarında asılan

sevdamın idamlık kararı

sürgünde sürmeli gözler hapis zifirisindeki geceye

Karanlık çatılarıma düştü kanatlarım uçamayan zamansızlıklarında