Nurcan BİNGÖL Yürekten Dökülen

Humma

küçüktü yarınlar

bedenimi kemiklerimden ayırıp kırıyordu

bulutların arkasına dalan güneş gibi

bakınca yok olan düşlerim

sustu sesindeki noktalar

çitlere takılan rüzgarın nefesi gibi

gökkuşağı hırkasını bırakınca

cümbüşünü çoşturuyordu yalnızlığım

karanlığımı yarıyordu içime düşen

kıpırtısı bilinmezlik ateşindeki

sevinçlerim

öyle serinki bazen duygular

ne geri adım vites atıyor

nede koşar adım ileriye

dolanbaçlı birkaç merdivene girdap yükler gibi

dönme dolap kaderimin arka yüzünde

isteksiz yaşam

biten kuruntularda salkım saçak

yırtık geçmişin savaş izleri

alnı açık düşlerimin acıları

karalanmış beyazdan öte toprağıma ölüm gibi

yoktu senden önce yaşanmışlık

ötelerde çizilen bir kaç kumdan barınaklar

içi boştu hayallerimin

bedenimin

tıkanan soluksuz keşmekeşlerimden

saklımda kalan sadece hıçkırık

oysa şimdi sen doldurdun boşluktaki yüreğimin yazgısını…