İzzettin KÖMÜRCÜ Dıngıldak Masa

Yürümek Güzel...

Değerli Okurlar,

Bugün sizlerle biraz farklı bir yazı paylaşmak istiyorum.
Belki de en sade ama en anlamlı alışkanlıklarımdan biri üzerine… Yürümek.

Her sabah erkenden kalkar, güne yürüyüşle başlarım. Güneş doğmadan, sabahın serinliğinde, kuş sesleri eşliğinde adımlarımı doğaya bırakırım. Yaklaşık elli dakika kadar sürer bu yürüyüşlerim. Genellikle Filamingo yolu dediğimiz güzergahtan Göynük–Gölpazarı yol kavşağına kadar yürürüm. Bazen de yönümü değiştirir, Kocaköprü istikametine giderim. Her adımda farklı bir manzara, farklı bir duygu karşılar beni.

Hisar Tepesi eteklerinden Çay yolu bahçelerine kadar uzanan doğa manzarası, her mevsimde bambaşka bir tablo çizer. İlkbaharda yeşilin binbir tonu, yazın bereketi, sonbaharda sararan yaprakların hüznü, kışın sessiz beyaz örtüsü… Her biri Taraklı’nın ruhunu farklı bir şekilde yansıtır. Yürümek, hem bedene hem de ruha iyi gelir. Yürürken yalnızca adımlar atmam; düşünürüm, dinlenirim, hissederim.

Yürüyüşlerim sırasında sık sık durur ve manzaraya dalarım. O an içimden hep aynı cümle geçer:
“Taraklı’da yaşamak gerçekten bir ayrıcalık.”
Sessiz, sakin, huzurlu bir ilçe… Zamanın yavaş aktığı, gürültünün değil kuş seslerinin duyulduğu, doğanın insana dost olduğu bir yer.

Bazen rotamı değiştirip otantik sokaklara girerim. O daracık taş sokaklar, yüzyılların tanığı gibidir. Ayakta kalmaya direnen Osmanlı mimarisi evlerin arasında yürürken, içimi hem hayranlık hem hüzün kaplar. “Kim bilir kimler yaşadı bu evlerde?” diye düşünürüm. Ne yazık ki artık çoğu boş, kimisi metruk… Her biri geçmişten kalan bir hikâye gibi sessizce durur. Yüreğim sızlar ama yine de o sokaklardan geçmek bana iyi gelir. Çünkü o evler, o taş duvarlar Taraklı’nın hafızasıdır.

Eskiden bahçeler arasında eşeklerin bile geçebileceği patika yollar olurdu. O dar yollar, insanların tarlasına, bahçesine, komşusuna ulaşmasını sağlardı. Şimdi o yolların çoğu kaybolmuş. O patika yollar kaybolmuş olsa da, hafızalarda hâlâ o eski yolların izi durur.

Hıdırlık Tepesi ve Hisar Tepesi, Taraklı’ya yukarıdan bakan iki şahane noktadır. Bu tepelerden baktığınızda Taraklı’nın tüm güzelliği ayaklarınızın altına serilir. Güneşin doğuşunu ya da batışını buradan izlemek tarifsiz bir duygudur. Günün her saatinde ışığın değişimiyle Taraklı başka bir renge bürünür. Belki de bu yüzden, Taraklı’ya gelen her fotoğrafçı burada büyülenir.
Hangi mevsimde gelirseniz gelin, ister sabahın erken saatinde, ister akşam gün batımında, Taraklı’nın sokakları, evleri, bahçeleri fotoğraf karelerine sığmayacak kadar güzeldir.

Taraklı’yı ortadan ikiye ayıran Göynük Suyu, özellikle coşkulu aktığı zamanlarda adeta bir melodi gibi yankılanır. Su sesiyle karışan kuş cıvıltıları, ağaçların hışırtısı ve toprak kokusu insana huzur verir.
Ancak bazen manzaraya bakarken içim burkulur. Elma, ayva ve erik bahçeleri bir zamanlar bereketin sembolüyken, şimdi yer yer dikenli tarlalara dönüşmüş. Oysa Taraklı’nın meyvesi, kokusu ve tadı bir başka olurdu.

Bazen Hisar’dan ya da Hıdırlık’tan Taraklı’yı kuşbakışı seyrederim. Gözlerim o muhteşem manzaranın içinde dolaşırken, bir yandan da modern zamanların bıraktığı izleri fark ederim. Elbette dokuyu bozan yapılar, görüntüler var. Ama yine de derim ki, “Her güzelin bir kusuru olur.” Çünkü Taraklı, kusurlarıyla bile güzel.

Taraklı’nın Adapazarı’na ve diğer büyük şehirlere uzak oluşu bazen dezavantaj gibi görünse de aslında belki de en büyük avantajıdır. Uzak olduğu için sessizliğini, doğallığını, tarihini koruyabilmiştir. Gelişen dünyanın gürültüsünden, kalabalığından uzak; sade ama samimi bir yaşam sunar insana.

Yürüyüşlerim boyunca fark ederim ki, Taraklı sadece bir ilçe değil, bir yaşam biçimi. Huzurun, tarihin ve doğanın iç içe geçtiği nadir yerlerden biri.
Belki de bu yüzden, her adımda şunu hissederim:
Bu topraklarda yaşamak, geçmişle bugünü, doğayla insanı, sessizlikle huzuru aynı potada buluşturmak demektir.

Taraklı, bir kartpostal gibi güzelliğini koruyan, her köşesi fotoğraflanmaya değer, ama asıl güzelliği içinde hissedilen bir yer.
Ne mutlu bana ki, her sabah o güzelliğin içinde yürüyebiliyor, o sessizliğin sesini dinleyebiliyorum.

Yürümek güzel… Hele Taraklı’da yürümek, bambaşka güzel.